Η ατέρμονη ανάδραση (“feedback loop”) και η εξάντληση των εικονοστοιχείων (“pixels”) είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του εγχειρήματος, ξεκίνησε ως μια αναζήτηση στα καινούρια αλλά γνωστά από καιρό για εμένα εργαλεία. Oι νέες τεχνολογίες απεικόνισης καθώς και η εμβάθυνσή μου σταδιακά στην HLSL (αρχικά) και στην GLSL(μετέπειτα) έθεσαν νέους όρους στη δημιουργική διαδικασία, όνειρο παιδικό, να μπορώ υπολογιστικά (στο βαθμό που κατανοούσα και τότε τους υπολογιστές) να παράγω το δικά μου γραφικά.
Η συνέχεια και η εξέλιξη όπως ήταν επόμενο, έφερε περισσότερες εικόνες που έβγαιναν κατευθείαν από τον επεξεργαστή και την κάρτα γραφικών του υπολογιστή, χωρίς καμία επιπλέον επεξεργασία ή κάποια άλλη εξωραϊστική παρέμβαση. Προσπαθούσα εκ των προτέρων να υπολογίσω και να φανταστώ όσες περισσότερες παραμέτρους μπορούσα, αφήνοντας το τελικό αποτέλεσμα στον παράγοντα της τυχαιότητας του αλγόριθμου και των λαθών που είχα κάνει κατά την κωδικοποίηση.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να καταστήσει κάποιον δέσμιο του φορμαλισμού, όπου με μόνο οδηγό το μέσο (εκτός από την διαίσθηση), θα εξωθείται στην αποκάλυψη νέων περιοχών που αρχικά θα φαίνονταν και πάλι αδιέξοδες, αλλά σε βάθος χρόνου εμφανίζουν τη δική τους ομορφιά και αλήθεια.
Το έργο συμμετείχε στην ενότητα “Glitch” του ADAF που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 2015, έργα ξένων και ελλήνων καλλιτεχνών με θέμα τον ψηφιακό θόρυβο (glitch) εκτυπώθηκαν και εκτέθηκαν σε διάφορους σταθμούς του μετρό.